Üsküdar Amerikan Kız Lisesi’nde henüz çocuk sayılabilecek bir yaşta iken insanların duygu, düşünce ve davranışlarının ‘neden’lerini merak edip üniversitede psikoloji okumaya karar vermiştim. Bu merakım lise yılları boyunca da hiç değişmediği için Boğaziçi Üniversitesi’nde Psikoloji Bölümü’nde buldum kendimi. Üniversite yıllarında ise ‘insan psikolojisi’nin nasıl oluştuğunu merak edip çocukluk ve gençlik dönemini merak ettim bu kez de. Yüksek Lisansımı yine aynı üniversitenin Klinik Psikoloji Bölümü’nde, ancak ağırlıklı olarak çocuk ve gençlere yönelik çalışmalarla bitirdim. O günden bu güne tam 30 yıl geçmiş. Konu insan olduğu için de çözülecek şeylerin sayısı hala çözülmüş olanlardan çok çok fazla, kısacası ‘işim’ ilginçliğini hiç kaybetmiyor.

İş düzenimi oturtup kızımı da iyice büyüttükten sonra babamdan miras kalan seyahat etme dürtüsü kendini yavaş yavaş hissettirmeye başladı. Yeni yerler görmek, ama en az onun kadar önemlisi farklı kültür ve coğrafyalardaki insanların, insanlığın temel meselelerine nasıl yaklaştığını, nasıl çözümler ürettiğini anlamaya çalışmak benim için çok heyecan verici. Doğum, evlilik, çocuk yetiştirme, coğrafi koşullarla baş etme, ölüm törenleri, yaş dönemi geçişleri, bayramlar, inanışlar… Tarih…Ve tabii ki doğa!!! Henüz yolun başında sayılırım, daha gidilecek öyle çok yol var ki!!! Gittiğim her yerde aklımı başımdan almak üzere beni bekleyen her şeye sonsuz bir minnet duyuyorum.

İçe yolculuk… Dışa yolculuk… Dışın içinde içe yolculuk… Ev sahipleri…

Bir gün herkesin birbirine değebilmesi dileğiyle…

Şeniz Pamuk